Perumahan dan pengasingan

Ciri-ciri alam bina memberikan halangan fizikal yang membentuk sempadan antara kejiranan.[28] Jalan raya dan landasan kereta api, contohnya, memainkan peranan yang besar dalam cara orang ramai boleh mengemudi persekitaran mereka.[13] Ini boleh mengakibatkan pengasingan komuniti tertentu daripada pelbagai sumber dan antara satu sama lain.[13] Penempatan jalan raya, lebuh raya dan kaki lima juga menentukan akses orang ramai kepada pekerjaan dan penjagaan kanak-kanak berdekatan dengan rumah, terutamanya di kawasan yang kebanyakan orang tidak memiliki kenderaan. Kebolehjalanan mempengaruhi komuniti secara langsung, jadi cara pembinaan kejiranan mempengaruhi hasil dan peluang komuniti yang tinggal di sana.[14] Malah, ciri yang kurang menarik secara fizikal, seperti reka bentuk seni bina, boleh membezakan sempadan antara komuniti dan mengurangkan pergerakan merentasi garisan kejiranan.[29]

Kesihatan awam

Dari segi sejarah, inisiatif berorientasikan tindakan kepada alam bina sering berpunca daripada isu kesihatan awam. Bertarikh kembali kepada rancangan komprehensif Georges-Eugene Haussmann bagi bandar Paris pada 1850-an, kebimbangan terhadap kekurangan aliran udara dan keadaan hidup yang bersih telah memberi inspirasi kepada banyak usaha perancangan bandar yang kukuh. Penyelidikan kesihatan awam telah mengembangkan senarai kebimbangan yang berkaitan dengan persekitaran binaan untuk memasukkan akses makanan yang sihat, taman komuniti, kesihatan mental,[30] kesihatan fizikal,[31][10][32] mesra pejalan, dan mobiliti basikal. Mereka bentuk kawasan bandar dengan kesihatan awam yang baik dikaitkan dengan mewujudkan peluang kepada aktiviti fizikal, penglibatan komuniti dan peluang yang sama dalam alam bina. Bentuk bandar yang menggalakkan aktiviti fizikal dan menyediakan sumber awam yang mencukupi demi penglibatan dan mobiliti menaik terbukti mempunyai populasi yang jauh lebih sihat daripada mereka yang tidak menggalakkan penggunaan persekitaran terbina tersebut.[33]

Aktiviti fizikal

Dengan alam bina menentukan cara orang bergerak di seluruh ruang tertentu, ia mempengaruhi kesihatan awam dengan mempromosikan atau tidak menggalakkan kesihatan dan kesejahteraan. Penyelidikan telah menunjukkan bahawa cara kejiranan diwujudkan boleh menjejaskan kedua-dua aktiviti fizikal dan kesihatan mental penduduk komuniti.[34] Persekitaran yang dibina dengan sengaja direka untuk meningkatkan aktiviti fizikal juga dikaitkan dengan kadar aktiviti fizikal yang lebih tinggi, yang seterusnya memberi kesan positif kepada kesihatan.[35][36] Orang ramai pada umumnya lebih aktif di kawasan padat penduduk, kawasan perhubungan jalan yang baik, dan komuniti campur guna yang menggabungkan ruang komersial dan kediaman.[37] Dengan itu, mereka yang lebih suka berjalan dan tinggal dalam persekitaran yang boleh dilalui selalunya mempunyai kadar obesiti yang lebih rendah dan kurang memandu berbanding mereka yang lebih suka tinggal dalam persekitaran yang bergantung kepada kenderaan.[38]

Kejiranan dengan lebih mesra jalan kaki mempunyai kadar obesiti yang lebih rendah, serta peningkatan aktiviti fizikal dalam kalangan penduduknya. Mereka juga mempunyai kadar kemurungan yang lebih rendah, modal sosial yang lebih tinggi, dan kurang penyalahgunaan alkohol. Ciri mesra jalan kaki di kawasan kejiranan ini termasuk keselamatan, pembinaan kaki lima, serta destinasi untuk berjalan.[34] Di samping itu, persepsi kejiranan mesra pejalan, yang dianggap mempunyai laluan pejalan kaki dan ketersambungan yang baik, dikaitkan dengan kadar aktiviti fizikal yang lebih tinggi.[35]

Penilaian kebolehjalan kaki telah diselesaikan melalui penggunaan program Sistem maklumat geografi, seperti Street Smart Walk Score. Contoh alat penilaian kebolehjalanan ini menentukan jarak ke kedai runcit dan kemudahan lain, serta ketersambungan dan kekerapan persimpangan menggunakan alamat tertentu.[39] Penilaian seperti Street Smart Walk Score boleh digunakan oleh jabatan perancangan bandar dan desa untuk meningkatkan kebolehjalanan masyarakat sedia ada.

Kesihatan awam juga menangani komponen tambahan persekitaran terbina termasuk "mobiliti basikal", yang merujuk kepada akses yang diberikan kawasan kepada berbasikal selamat melalui berbilang laluan basikal dan lorong basikal.[40] Kedua-dua perihal mesra pejalan dan basikal telah disebut sebagai penentu aktiviti fizikal.[41]

Alam bina yang mengandungi kemudahan rekreasi telah dikaitkan dengan aktiviti fizikal yang lebih besar dalam kalangan kanak-kanak.[5] Sebagai contoh, satu kajian mendapati bahawa laluan jalan kaki, taman permainan, kawasan berenang, gelanggang bola keranjang dan pelbagai kemudahan rekreasi lain meningkatkan aktiviti fizikal di kalangan remaja perempuan.[42] Perancangan bandar dan penggunaan pembangunan penggunaan campuran adalah faktor utama yang mempengaruhi obesiti kanak-kanak. Ruang penggunaan bercampur terdiri daripada komponen kediaman, komersial, kebudayaan dan institusi.[43] Pembangunan jenis ini membantu mengurangkan jarak perjalanan penduduk untuk mengakses kedai runcit atau sekolah. Ia juga mewujudkan persekitaran yang lebih mesra jalan kaki dan basikal kepada penduduk.

Telah terbukti bahawa dalam persekitaran berketumpatan tinggi, bermakna ruang penggunaan bercampur dan kawasan kejiranan mesra pejalan dan basikal yang lebih tinggi, akan meningkatkan aktiviti fizikal.[44] Kajian keratan rentas berbilang pembolehubah yang dilakukan oleh Harvard School of Public Health mengkaji perkaitan ciri persekitaran binaan boleh berjalan dengan skor indeks jisim badan (BMI) dalam kalangan sampel besar kanak-kanak dan remaja.[44] Satu siri pembolehubah sistem maklumat geografi telah digunakan untuk mencirikan persekitaran binaan yang boleh berjalan kaki.

Kekuatan bukti untuk mengurangkan obesiti melalui persekitaran telah diserlahkan oleh Pusat Kawalan Penyakit Amerika dalam projek pencegahan obesitinya, yang merangkumi langkah-langkah akses makanan sihat dan persekitaran aktiviti fizikal.[45] Institut Penyelidikan Kesihatan dan Penjagaan Kebangsaan (NIHR) telah menerbitkan penilaian kajian penyelidikan mengenai campur tangan kesihatan awam untuk mengurangkan obesiti.[46] Kajian semula meliputi intervensi melihat ruang hijau, ruang biru, taman, jalan raya, penjanaan semula bandar, infrastruktur perjalanan aktif (lorong berjalan kaki dan berbasikal), pengangkutan awam dan persekitaran makanan (kelaziman kedai makanan).

Akses makanan

Akses kepada makanan sihat juga merupakan komponen penting dalam persekitaran yang dibina. Kepadatan kedai serbaneka yang lebih tinggi telah dikaitkan dengan obesiti pada kanak-kanak.[47] Sebaliknya, peningkatan akses kepada pasar raya komuniti dan pasar tani dikaitkan dengan status berat badan berlebihan yang lebih rendah.[11] Khususnya di kawasan kejiranan berpendapatan rendah, kehadiran kedai runcit tempatan dikaitkan dengan risiko BMI/berat badan berlebihan yang lebih rendah.[48] Taman komuniti juga dianggap sebagai sebahagian daripada persekitaran yang dibina, dan telah ditunjukkan untuk meningkatkan pengambilan buah-buahan dan sayur-sayuran dalam kalangan pekebun.[49] Pakar mengatakan bahawa taman komuniti juga telah ditunjukkan mempunyai kesan sosial dan psikologi yang positif yang membawa kepada tahap tekanan yang lebih rendah, hipertensi dan rasa kesejahteraan yang lebih baik, yang menjejaskan kesihatan keseluruhan individu dan komuniti.